Το πρόγραμμα βγήκε και έχει οριστικοποιηθεί,
έχoυν γίνει οι κρατήσεις στα ξενοδοχεία στις πόλεις που θα γίνουν οι διανυκτερεύσεις...
Podgorica, Sarajevo, Belgrad...οι διανυκτερεύσεις,
αλλά στα ενδιάμεσα είναι το ζουμί
Aπό που ν`αρχίσω....
...πράγματι το τηλεφώνημα του Γιώργου στις 05: 04
έμοιαζε με κακόγουστη φάρσα...
-"Γιάννη...δεν παίρνει μπροστά η μηχανή (παύση)
...μου `ρχεται να @#$%^"...
Ευτυχώς τέλος καλό....
Χάσαμε βέβαια λίγο από τον πολύτιμο χρόνο
του πρωινού καφέ.
...μισή ώρα για την ακρίβεια.
Δεν μας πτόησε το γεγονός και κατά τις 06:30
ήμασταν στην ΕΟ
στο δρόμο για το Συνοριακό Σταθμό της Νίκης.
H διαδρομή της πρώτης ημέρας όπως είχε σχεδιαστεί ήταν αυτή
και ήταν αρκετά "σφιχτή" από άποψη ωραρίου καθώς έπρεπε να είμαστε στην Podgorica
το πολύ μέχρι τις 22:00 γιατί αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα με την κράτηση στο ξενοδοχείο.
Σιγά το πράγμα....
Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι...
Μην ξεχνάμε πως είχαμε να περάσουμε από τουλάχιστον
τρεις συνοριακούς σταθμούς
και να διασχίσουμε ένα κομμάτι των Σκοπίων,
την Αλβανία (),
και λίγο από Montenegro...
Το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού ήταν το πέρασμα στην Αλβανία.
Διαλέξαμε να το κάνουμε μέσω Σκοπίων καθώς 1ον είναι συντομότερος ο δρόμος,
και 2ον τα σύνορα εκεί έχουν σαφέστατα λιγότερο φόρτο.
Το καλό είναι πως είχε επισκευαστεί το κομμάτι εκείνο του δρόμου που είχε πρόβλημα οπότε το πέρασμα στην Αλβανία έγινε ταχύτατα.
Στα σύνορα δεν αντιμετωπίσαμε κανένα απολύτως πρόβλημα.
Απαιτείται οπωσδήποτε πράσινη κάρτα, Ευρωπαϊκό δίπλωμα, και διαβατήριο.
Πρώτη στάση για φωτογραφίες επάνω από το Εlbasan
Ο δρόμος από το Elbasan προς τα Τίρανα έπαιζε
σχεδόν ολόκληρος σε μεγάλο υψόμετρο,
λες και ένωνε τις βουνοκορφές σαν κορδέλα...
Η ποιότητα της ασφάλτου εξωπραγματικά καλή,
τόσο, που σε κάνει ν`αναρωτιέσαι για τους ελληνικούς δρόμους....
Εντύπωση μας έκανε ο μεγάλος αριθμός
των πρατηρίων-μαγαζιών-πάγκων, που υπάρχουν σε όλο σχεδόν το μήκος των δρόμων που διασχίσαμε
__________________
Η κίνηση στην πόλη των Τιράνων χαρακτηρίζεται όπως και σε κάθε πρωτεύουσα...
Η αλήθεια είναι πως δυσκολευτήκαμε λίγο καθώς το GPS είχε ελλιπείς πληροφορίες,
αλλά καθώς λένε "ρωτώντας πας στη πόλη",
και το Shkoder ήταν η επόμενη πριν τα σύνορα με το Montenegro.
Αφού ανεφοδιάσαμε τις "καλές" μας,
ήπιαμε έναν εσπρέσο και φύγαμε...
Αλήθεια επίσης είναι πως αυτό που μας περίμενε δεν το είχαμε προβλέψει...
Ο δρόμος που οδηγούσε στα σύνορα με το Μαυροβούνιο ήταν "υπό κατασκευή".
Δεν γίνονταν εργασίες συντήρησης, τώρα γινόταν η κατασκευή του.
Μιλάμε για έναν δρόμο με πάρα πολύ κίνηση, με πλήθος φορτηγών, και πάρα πολλά αυτοκίνητα...
Μετά και από τις τελευταίες βροχές ο "δρόμος" είχε αμέτρητα νεροφαγώματα
και απίστευτες λακούβες,
οι περισσότερες εκ των οποίων ήταν μικρές λιμνούλες.
Αυτά όπου υπήρχε νερό ή όπου οι κάτοικοι φρόντιζαν να καταβρέχουν λίγο το δρόμο.
Στα υπόλοιπα σημεία η σκόνη ήταν εκνευριστικά υπερβολική...
...και ενώ ο Γιώργος αλλά και οι Τσέχοι (νομίζω Τσέχοι πως ήταν) που βόλταραν με τα GS τους,
όργωναν το χώμα με τα τρακτερωτά λάστιχά τους,
το RT απλά περίμενε καρτερικά να τελειώσει το μαρτύριο.
Ένα βασανιστήριο για το τριβάλιτσο μηχανάκι μου
που διήρκεσε μιάμιση - δυο ώρες περίπου
και γύρω στα 45-50 χιλιόμετρα.
Αλλά όπως έχουμε πει όλοι μας...
αυτά είναι που χρωματίζουν και χαρακτηρίζουν τις βόλτες μας που σε άλλη περίπτωση,
ίσως και να ήταν απελπιστικά μονότονες.
Μετά από δύο παγωμένα νερά που περισσότερο ξέπλυναν από τη σκόνη
παρά ξεδίψασαν το σαν γαλότσα στόμα μας,
ξεκινήσαμε για την Podgorica που ήταν και ο τόπος της πρώτης μας διανυκτέρευσης.
Ο δρόμος μετά τα σύνορα και για 15 χλμ περίπου είναι πολύ στενός,
τόσο ώστε μετά βίας περνάνε δύο αυτοκίνητα όταν συναντηθούν.
Το τοπίο αλλάζει προς το καλλίτερο αμέσως μόλις περάσεις την γραμμή
που χωρίζει την Αλβανία με τον Παράδεισο.
...έτσι μόνο μπορείς να χαρακτηρίσεις την εικόνα που αντίκρισα μετά από 45 χλμ χώμα.
Το Μαυροβούνιο είναι πανέμορφο.
Υπάρχει ποιότητα ζωής και καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι εκεί δίνουν προτεραιότητα στα βασικά.
Εντύπωση μας έκανε πως τη θέση των πλακών πεζοδρομίου έχει πάρει το γκαζόν,
και πως τα δέντρα είναι "προστατευόμενο είδος" στις πόλεις και όχι "είδος προς εξαφάνιση".
Οι τιμές ήταν παρόμοιες αυτών της Ελλάδας αλλά η εξυπηρέτηση ήταν κλάσεις ανώτερη.
Δεν είναι τυχαίο πως υπήρχε πλήθος τουριστών...
Για τα κορμιά ανέλαβε να μιλήσει ο Γιώργος...εγώ απλά έμεινα με τις καλλίτερες εντυπώσεις.
Με τον Γιώργο αποφασίσαμε να ξυπνάμε νωρίς, πολύ νωρίς,
και να βολτάρουμε στην πόλη όταν είναι άδεια
...συλλέγοντας έτσι την αληθινή της εικόνα και όχι την κίνηση και το μποτιλιάρισμα στους δρόμους.
Πολύ σοφά το σκεφτήκαμε και το επαναλάβαμε και στις επόμενες πόλεις...
Η Γέφυρα στη πόλη της Podgorica
Πάρκο στην πόλη...?
Όχι !!...Σχεδόν όλη η πόλη είναι έτσι....
Αν και τα αμέσως επόμενα χλμ της διαδρομής μας ήταν σε έδαφος Μαυροβουνίου
οι εικόνες που αντικρίσαμε ήταν εντελώς διαφορετικές
Στο δρόμο προς το Ζgrade μετά τη λίμνη, πληρώσαμε τα πρώτα διόδια,
αμέσως πριν το τούνελ προς το Bar, νομίζω ήταν 1.5 ή 2 €.
Η διαδρομή μαγευτική, η άσφαλτος σαν σε πίστα...
Αμέσως μετά το Petrovac ήρθε και η πρώτη χαρακτηριστική εικόνα των παραλίων στην Αδριατική
Το Kotor είναι χαρακτηριστικό δείγμα των εικόνων που συναντά κάποιος στις Κροατικές ακτές.
Οι άνθρωποι είναι φιλικοί και πολύ εξυπηρετικοί ...απ`τον τουρισμό ζούνε.
Στον τιμοκ/γο προσέξτε λίγο τις τιμές...τζάμπα πράγμα.
Αν θυμάμαι καλά η αναλογία είναι ένα προς δύο.
Στην Ρόδο θα μας έπαιρναν και τα σώβρακα.
Και δύο μπλουζάκια που πήραμε είχαν 12€ το ένα...
Τip για τουε επόμενους ταξιδιώτες της διαδρομής που σίγουρα θα εκτιμηθεί....
Στο Lepetane υπάρχει η δυνατότητα να διαλέξεις
ανάμεσα σε φέρι ή σε οδήγηση ...
Διαλέξαμε το φέρυ και βρεθήκαμε στο Kamenari
σε 15-20 λεπτά...
το φέρι δε.....ευχάριστο διάλειμμα.
Όταν αντικρίζεις το Dubrovnik νιώθεις μια ανατριχίλα....
Από ψηλά πρέπει να είναι η ομορφότερη πόλη-λιμάνι που έχω δει...
Πάντως για να πω την αλήθεια, την επόμενη φορά θα το επισκεφτώ κάποια άλλη εποχή.
... πολλή ζέστη, πολύς κόσμος.Έπρεπε να φύγουμε νωρίς όμως, και μετά από μια γύρα στην πόλη συνεχίσαμε....είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμη.Όταν αντικρίζεις το Dubrovnik νιώθεις μια ανατριχίλα....Από ψηλά πρέπει να είναι η ομορφότερη πόλη-λιμάνι που έχω δει...
To λέω με σιγουριά, σ`αυτή τη βόλτα δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι ήταν ομορφότερο,
...οι προορισμοί ή οι διαδρομές !?Μετά την καταπληκτική διαδρομή Elbasan-Tirana, Podgorica-Dubrovnikη διαδρομή Dubrovnik-Mostar μας πήρε τα μυαλά.
Το Sarajevo είναι πονεμένη πόλη
και αυτό είναι εύκολο να το καταλάβεις.
Το μαρτυρούν οι τρύπες από τις σφαίρες στα κτήρια,
αλλά προσωπικά νομίζω πως το διακρίνεις εύκολα
στο βλέμμα των ανθρώπων.
Καταπράσινη πόλη, πανέμορφη...τη λάτρεψα.
Το βράδυ που φτάσαμε έβρεχε και η βόλτα ήταν σύντομη...
Λίγες φωτό, παραδοσιακό φαγητό και παγωτό,
και ύπνο νωρίς
γιατί το εγερτήριο είχε οριστεί στις 05:00.
Τις μηχανές τις βάλαμε σε ιδιωτικό Parking
με 24ωρη φύλαξη...
Το ζεύγος διαδρομή-προορισμός ξανακτύπησε....
Όπως είπε και ο Γιώργος, αν και οδεύαμε προς τον τελευταίο κύριο προορισμό μας, το Βελιγράδι,
όχι μόνο δεν πτοηθήκαμε, αλλά το καταχαρήκαμε.
Το πλάνο που είχαμε ακολουθήθηκε ως και τη μικρότερη λεπτομέρεια...σχεδόν.
Εκείνο που δεν περιμέναμε ήταν η ομορφιά που αντικρίσαμε.
Αν και ήμαστε συνηθισμένοι από ορεινά-πράσινα τοπία,
οι εικόνες που απλώνονταν μπροστά μας ....
Σταματήσαμε σε ένα εστιατόριο-καφέ στη μέση του Παράδεισου
και ήπιαμε καφέ δίπλα στο αναμμένο τζάκι...
14.5 βαθμούς η θερμοκρασία...
Το Beograd ήταν σημαντικός σταθμός της βόλτας μας...
Αυτό που έμεινε από το ταξίδι είναι χαρά...
...γρρρήγορα στην επόμενη !!!
Balkan Express II - 2012
Πριν λίγες ώρες θα έλεγες πως διασχίζαμε κάποιο παραμύθι.
Και ναι Αλέξη, κατενθουσιαστήκαμε με το Transfagarasan...σουπερ ιτ γουοζζ.
Και με το ζόρι κρατιέμαι να μη βάλω φωτογραφίες.
Μα με το Γιώργο συμφωνήσαμε να γράψουμε δυο λογάκια πριν την παρουσίαση της βόλτας μας.
Έτσι, για να σας βοηθήσουμε να μας κατανοήσετε.
Όπως λέει κι ένας φίλος :"Ο καθένας πάει στη βόλτα για τον δικό του λόγο".
Ναι, ...και αν ταιριάξουν οι "λόγοι" των συνοδοιπόρων, τότε η βόλτα είναι καταδικασμένη να επιτύχει.
Δεν είναι η πίεση όλου του έτους στη δουλειά.
Δεν είναι η ανάγκη για προσωπικό - ελεύθερο χρόνο.
Δεν είναι η ανάγκη να δούμε καινούργια μέρη - νέες εικόνες.
Θέλουμε να οδηγήσουμε τη μοτοσυκλέτα μας εκεί που ΄χει χαράξει η φαντασία μας τη διαδρομή.
Πως το `λεγε ένας φίλος...?
"Απόδραση από την Παστεριωμένη Πραγματικότητα".
Θα το δανειστώ, όχι γιατί με εκφράζει αλλά για να με οδηγήσει σε επαναπροσδιορισμό του μοτοσυκλετιστικού μου χαρακτήρα.
Δεν θέλω να γράψω πολλά, τα σεντόνια δε μου πάνε...
Για τη βόλτα μας λοιπόν...
Πρώτη φορά χάρηκα τόσο πολύ που βγήκαμε εκτός προγραμματισμού.
Που αντί για έξι ημέρες και βόλτα 2728.7 χλμ, τελικώς το ταξίδι μας διήρκεσε μία ημέρα λιγότερη (5) αλλά διανύσαμε 232 χλμ παραπάνω.
Τα ραντεβού των εκ Θεσσαλονίκης BMWbikers δίνονται συνήθως σε bougatserie που αναλόγως την κατεύθυνση της βόλτας αλλάζει και το μαγαζί.
Τούτη τη φορά την τιμητική του είχε η Βασ. Όλγας και Βούλγαρη γωνία.
5:00 η ώρα της συνάντησης με σκοπό ένα γρήγορο καφέ και βουρ στη περιπέτεια.
Είχα φουλάρει με καύσιμο από τις προηγούμενες ημέρες,
όπως και είχε γίνει το τσεκ στην πίεση των ελαστικών ( 36-42 ).
Η αγωνία ήταν σαν να είμαι στο πρώτο ραντεβού με τον έρωτα της 5ης Δημοτικού.
... η ώρα είχε πάει 4:45 και βρισκόμουν καθ`οδόν δύο φανάρια πριν το "enter".
Στα δεξιά μου ο Γιώργος περίμενε να ανάψει ο Γρηγόρης για να πάει κι αυτός στο μπουγατσατζίδικο.
...δεν κρατιόμαστε.
Το πρόγραμμα λέει πως θα μπούμε στα Σκόπια από τους Ευζώνους και θα διασχίσουμε τη χώρα γρήγορα -> χωρίς στάση με σκοπό να έχουμε μπει στη Σερβία το συντομότερο δυνατόν.
Τον δρόμο τον είχαμε κάνει και παλαιότερα με τον Γιώργο και ξέραμε πως εκτός των πρώτων 70-80 χλμ όλα τα υπόλοιπα ήταν απλώς άσκοπα και βρίσκονταν εκεί μόνο και μόνο για να μας χωρίζουν από τον πρώτο μας προορισμό.
"Πιάσαμε" την ανατολή και συνεχίσαμε.
Τα Σκόπια τα διασχίσαμε σε δύο ώρες περίπου καταβάλλοντας 3 € σε διόδια.
Όπως φροντίζουμε τη μοτοσυκλέτα μας πριν το ταξίδι, service, λάδια - φίλτρα, κλπ, τοιουτοτρόπως πρέπει να φροντίζουμε και για την σωστή φυσική μας κατάσταση.
Τα νούμερα αυτά δεν βγαίνουν αν δεν μας το επιτρέπει η φυσική μας αντοχή.
Η κ@νλα και η όρεξη για χλμ δεν αρκούν.
Αν δεν είσαι σωστά προετοιμασμένος μπορεί να βρεθείς αντιμέτωπος με άβολες καταστάσεις.
...κι όχι μόνο εσύ, θα επηρεαστεί όλη η παρέα.
Επίσης, το φαΐ πρέπει να είναι μετρημένο -> χωρίς αλκοόλ (εννοείται).
Τέλος παραθέματος...
Γιώργος
Εικόνες της διαδρομής
Eυτυχώς στη συνέχεια μας πήγαν όλα "Dreapta"
Οι δρόμοι στη Ρουμανία δεν επιτρέπουν μεγάλες ταχύτητες.
Πρώτον γιατί οι πόλεις είναι πολύ απλωμένες -> όριο ταχύτητας 30-50 km/h,
και δεύτερον γιατί η ποιότητα του οδοστρώματος δεν είναι ( πως να το πω ) η καλύτερη.
Πρέπει όμως να το ομολογήσω, από Arad έως την Oradea σταθήκαμε τυχεροί.
Αν και ο δρόμος ήταν στενός ( μια λουρίδα ανά κατεύθυνση ) ο τάπητας ήταν φρέσκος.
Η καθυστέρηση στη διαδρομή Arad - Oradea δικαιολογήθηκε από τα πολλά φανάρια που μας σταμάτησαν, και από τα τραίνα που βρέθηκαν στο δρόμο μας, συνολικά πέντε αν δεν απατώμαι.
Η Oradea
μας έδωσε την εντύπωση της "Ανθρώπινης πόλης".
Εικόνες από το παράθυρο του ξενοδοχείου.
H διαδρομή στη κοιλάδα του Aries, ολόκληρη σχεδόν μέσα σε παρθένο δάσος.
Εικόνες...
...έχουμε ήδη "λαλήσει" εγώ κι ο Γιώργος, σας διαβεβαιώνω, και τα καλύτερα είναι ακόμα μπροστά μας.....
Η Επόμενη διανυκτέρευση είχε κλειστεί στην Cartisoara, ένα χωριό που δε θα το ήξερε κανένας αν δεν βρίσκονταν πριν το Transfagarasan.
To ξενοδοχείο - πανσιόν αποδείχτηκε κάτω του μετρίου, αλλά λίγο μας ένοιαζε.
Κάναμε ντους, ντυθήκαμε και πήγαμε να τσιμπήσουμε στο Vama Cocoloui.
Eίχα χρόνια να φάω τέτοια ντομάτα.
Τιμές, ενδεικτικά, σαλάτα 0,8 €, η μερίδα το κρέας 2,5-3 € ..κλπ
To Transfagarasan (trans (over, across) + Fagaras) or DN7C
είναι το δεύτερο ψηλότερο πέρασμα - δρόμος στη Ρουμανία.
Κατασκευάστηκε το 1970 - 74 από τον Nicolae Ceaușescu
για να υπάρχει άμεση κίνηση του στρατού εν όψει του φόβου Ρώσικης εισβολής.
Από τότε υπάρχει και σαν στόχος μοτοσυκλετιστικής, και όχι μόνο, εμπειρίας.
Όλος ο δρόμος είναι περίπου 90 χλμ.
Είναι κλειστός κάθε χειμώνα και ανοίγει συνήθως τέλη Ιουνίου.
Enjoy
Η συνέχεια της διαδρομής περιελάμβανε 50 περίπου χλμ στριφτερού και καταπράσινου τοπίου, μια τεχνητή λίμνη - φράγμα, και ατελείωτη οδηγική απόλαυση σε γρήγορους αυτή τη φορά ρυθμούς ( βίντεο υπάρχουν, θα φτιαχτούν εν καιρώ).
Αν και η πρώτη σκέψη ήταν να παρακάμψουμε το Βουκουρέστι μέσω του Ring Road, καθόλου δε μας χάλασε που τελικώς το διασχίσαμε.
Πήραμε έτσι μια ολοκληρωμένη ιδέα της πόλης.
Τα χιλιόμετρα ήταν αρκετά και σήμερα και η ώρα ήταν ήδη περασμένη οπότε δεν σταματήσαμε στην πρωτεύουσα παρά μόνο για μια γουλιά νερό και λιγή δροσιά για εμάς και τις μοτό.
Τα Ιστορικά στοιχεία της Constanta είναι σημαντικά και βοηθούν στο να κατανοήσουμε την γεωστρατηγική σημασία της.
Εμείς βέβαια ασχοληθήκαμε με την φυσική της ομορφιά και την πολυπλοκότητα στο να διακρίνεις και να τη χαρακτηρίσεις από την ανομοιογένεια που τη διακρίνει πληθυσμιακά.
Στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο τετράγωνο, μπορείς να διακρίνεις Roma να τσακώνονται μεταξύ τους στην ιδιαίτερη γλώσσα τους, ευυπόληπτους Ρουμάνους να κάνουν την απογευματινή τους βόλτα, πλούσιους Ρώσους τουρίστες με τα Cayenne τους, εκδιδόμενες γυναίκες, έγχρωμους επιχειρηματίες να γευματίζουν υπό την προστασία secutity, και φυσικά Έλληνες μοτοσυκλετιστές.
Γευματίσαμε σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του κέντρου της.
Οι τιμές ήταν πού λογικές για εμάς, μάλλον απλησίαστες για τους ιθαγενείς.
Το casino είναι εκπληκτικό κτήριο, ίσως στην καλύτερη περιοχή της πόλης.
Κρίμα γιατί θα μπορούσε να αξιοποιηθεί.
Με το ξενοδοχείο στην Constanta εξαντλήθηκε και η τύχη που μας χαρακτήρισε έως τώρα στο θέμα αυτό.
Μείναμε ευχαριστημένοι και από την εξυπηρέτηση και από την κατανόηση που έδειξαν και μας παραχώρησαν μέρος της βεράντας του για να αφήσουμε τις μοτό.
Αλήθεια...το συζητήσαμε αρκετές φορές με τον Γιώργο, είμαστε μόλις στην τρίτη ημέρα της βόλτας και έχουμε δει τόσα πολλά...
Με απορία και θαυμασμό αναρωτιόμαστε τι άλλο μας επιφυλάσσει η συνέχεια...
Ναι...έχουμε να διασχίσουμε τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας στη Βουλγαρία,
και να περάσουμε στην Τουρκία όπου και έχει κλειστεί διήμερη διανυκτέρευση στο Edirne.
...
459 km ήταν η σημερινή ημερήσια διάταξη.
Πέρασμα από τη Varna και το Burgas και απο το συνοριακό πέρασμα Malko Tarnovo θα πηγαίναμε από το Kirklareli στο Edirne για διήμερη διανυκτέρευση.
Αυτά είχαμε προγραμματίσει και αναλόγως είχε γίνει και η κράτηση στο ξενοδοχείο.
Το πέρασμα από τη Varna και το Burgas ήταν απρόσμενα ανούσιο καθώς όλη η περιοχή είναι γεμάτη από τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες ( all exclusive hotels ) και ανάξια για περαιτέρω καθυστέρηση.
Η διαδρομή προσφέρθηκε όμως για φωτογραφίες καλλιτεχνικού περιεχομένου ...
Tα 40 χλμ από τα Τούρκικα σύνορα έως και το Kirklareli θύμιζαν την πίστα της Laguna Seca.
Ένα έργο που έγινε με τη συγχρηματοδότηση της EU και σας διαβεβαιώνω πως δεν έγιναν τσιγκουνιές.
Ένας δρόμος διαφήμιση.
Του δώσαμε και κατάλαβε...
Το Κirklareli - Edirne μας ζόρισε λίγο καθώς ήταν υπό κατασκευή
αλλά σε σύγκριση με τα προηγούμενα που είχαμε περάσει...
Τα χλμ ως το Edirne τελείωσαν γρήγορα...
Το GPS είχε πάλι την τιμητική του αφού μας οδήγησε με ευκολία στον προορισμό μας.
Χωρίς αυτό, η καθυστέρηση θα ήταν αναπόφευκτη.
Αφού εξαντλήσαμε την φαντασία μας και την ευρηματικότητα μας στις ζωγραφομαχίες με τον υπάλληλο στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου πλυθήκαμε, ντυθήκαμε και βγήκαμε βόλτα στους δρόμους της πόλης.
μέρος του πεζοδρομίου της Londra Asf. οδού.
πεζόδρομος....
..
Ο καφές την επόμενη ημέρα στον πεζόδρομο ήταν βάλσαμο...
Ακόμα έχω την γεύση του τούρκικου espresso στο στόμα μου.
Συζητήσαμε τα χθεσινά με τον Γιώργο, πλήρως απογοητευμένοι καθώς οι προσδοκίες μας από το Edirne είχαν όλες τους διαψευσθεί.
Συμφωνήσαμε πως δεν είχαμε κάτι άλλο να δούμε εκεί...
Και τότε θυμηθήκαμε την ιδέα που είχε πέσει στο τραπέζι πριν ακόμα ξεκινήσουμε τη βόλτα μας.
Να μην γυρίσουμε δηλαδή στην Ελλάδα από τις Καστανιές και μετά μέσω Εγνατίας -> σπίτι μας, ΑΛΛΑ....
να μπούμε, ναι μεν απο τις Καστανιές, να ξαναβγούμε στη Βουλγαρία από το Ορμένιο και μέσω αυτής της διαδρομής (που ούτε το google maps δεν τη δέχτηκε) να επιστρέψουμε...
Τα συνοριακά φυλάκια στις Καστανιές τόσο των Τούρκων όσο και το Ελληνικό είναι πανέμορφα.
Θυμίζουν εξοχικά κέντρα, μές` το πράσινο και τις λιμνούλες.
Ξεμπερδέψαμε γρήγορα με τις διατυπώσεις και ξεκινήσαμε.
Ήταν γνώριμη η διαδρομή Καστανιές - Ορμένιο καθώς την είχαμε κάνει τον Γιώργο όταν είχαμε μείνει στην Αλεξανδρούπολη κατά τη διάρκεια της βόλτας μας στη Χερσόνησο της Καλλίπολης.
σταματήσαμε και πάλι στο Άρδα για φωτογραφίες.
Τα χλμ ως τα σύνορα με τη Βουλγαρία είναι λίγα και τελείωσαν γρήγορα.
Λίγα ψώνια από τα Duty Free, και...
Έπρεπε να δείτε την έκφραση του υπαλλήλου στα σύνορα όταν έβλεπε τις σφραγίδες και τις ημερομηνίες στο διαβατήριο.
Η διαδρομή έως και το Haskovo είναι αυτοκινητόδρομος, τίποτε το σπουδαίο.
Στρίβοντας όμως αριστερά προς το Kardzali και συνεχίζοντας προς τη Podkova το τοπίο αλλάζει ριζικά.
Αρχίζει και θυμίζει τη μεσαιωνική εποχή, με τα πυκνά δάση, τις ατελείωτες καταπράσινες πλαγιές.
Οι χωρικοί ακόμα χρησιμοποιούν κόσες και άλογα για στις αγροτικές εργασίες.
Στα βουνά οι υλοτόμοι ήταν στη δουλειά ασχέτως αν ήταν βράδυ Παρασκευής.
Ήταν πολλές οι φορές που σταματήσαμε με τον Γιώργο και αναρωτηθήκαμε,
εκστασιασμένοι πραγματικά από την ομορφιά εκείνου του τόπου που θύμιζε Ελλάδα στις αρχές του 19ου αιώνα,
Είχαμε ήδη διανύσει 2.300 απροβλημάτιστα χλμ περίπου, και το κερασάκι ήταν πιό γλυκό απ`ότι φανταζόμασταν.
...στο δια ταύτα.
Διανύθηκαν 2960 χλμ σε πέντε ημέρες.
Οι διανυκτερεύσεις ήταν τέσσερις με συνολικό κόστος 83€ κατ`άτομο.
Τα ξενοδοχεία κλείστηκαν μέσω booking και σε όλα προβλέψαμε πρωινό.
Γνώμη μου είναι πως έπρεπε να ξοδέψουμε κάτι παραπάνω γιατί τελικά όπως συμφωνήσαμε και με τον Γιώργο, - "Το ξενοδοχείο είναι κάτι περισσότερο από έναν ύπνο".
Η κατανάλωση στο RT ήταν 4,6 - 5,2 lt/100km. Στο GS λίγο παραπάνω.
Τα έξοδα πέραν του ύπνου δεν υπερέβησαν τα 400 €.
Oι εικόνες, τα αισθήματα, οι εμπειρίες που αποκομίσαμε, είναι ανεκτίμητες.
),
